مراقبت‌های درمانی پيش بيمارستانی


وبلاگ پزشکی التیام

فوریت های پزشکی

 

 

مراقبت‌های درمانی پيش بيمارستانی

عمده فعاليت‌های درمانی در حيطه پيش بيمارستانی به وضعيت‌های تهديد کننده حيات محدود می‌شود:

1- مراقبت‌‌های قلبی:
همانطور که قبلاً هم گفته شد در سال 1966 در ايرلند اولين بار آقای پانتريج توصيه کرد که وسايل احيای قلبی خصوصاً دفيبريلاتور بربالين بيمار حاضر شود تا اقدامات احيا هرچه سريعتر آغاز گردد. اين مسأله باعث شد که نسبت عمليات احيای موفق تا 20 درصد افزايش يابد. در حال حاضر دستگاه AED طراحی و ساخته شده است که فقط به 2 تا 4 ساعت آموزش برای بکارگيری مناسب نياز دارد. با کاربری اين دستگاه توسط افراد FR شانس موفقيت در عمليات احيا تا 50 درصد قابل افزايش خواهد بود. امروزه پرسنل EMS در بسياری از کشورها، قابليت تفسير نوار قلبی را دارند و قادرند تا با يافتن بيماران مناسب جهت انجام PCI اورژانس، فرد را در کوتاه‌ترين زمان به مراکز مربوطه ارجاع دهند.
در مناطقی که امکانات بيمارستانی در فواصل دور قرار دارند برخی پرسنل EMS با آموزش مناسب قادرند در صورت لزوم، حتی از داروهای ترومبوليتيک استفاده نمايند و در ديس ريتمی‌ها از آميودارون استفاده کنند. به‌عبارت ديگر، اساس برخورد در بيماران قلبی، آغازهرچه سريع‌تر درمان از لحظه ورود بر بالين بيمار می‌باشد.

2- مراقبت در تروما:
برخلاف بيمار قلبی، اساس اقدامات پيش بيمارستانی در تروما، انتقال هر چه سريع تر و ايمن‌تر بيمار به مراکز تروماست. اکثر مراجع، شروع درمان در صحنه حادثه را مناسب نمی‌دانند و فقط اقدامات حمايتی از جمله حفاظت از راه هوايی، بی حرکت‌سازی ستون فقرات و مايع درمانی محدود را ضروری تلقی می‌کنند. حتی انتوباسيون و انجام RSI در بيمار ترومايی توسط EMS کم عارضه نيست و حتی‌الامکان بايد از انجام آن خودداری شود. در مورد بی‌حرکت سازی نخاع بايد به نکات زير توجه کرد:
به محض حضور بر بالين بيمار بايد بی‌حرکتی سر با دست صورت گيرد و علاوه بر حفظ راه هوايی، با کمک کولار گردن و تخته پشتی بلند يا کوتاه و استفاده از حوله يا کيسه شن و نوار، سرو گردن را ثابت کرد. اگر بيمار روی تخته پشتی بلند منتقل شده است بايد با نوارهای پهن بدن را روی آن فيکس کرد تا در حين انتقال کمترين آسيب به وی وارد شود. حداکثر مدت مجاز برای تثبيت بيمار روی تخته بلند، 2 ساعت می‌باشد. در صورت شکستگی فک تحتانی و ترومای بافت نرم گردن بهتر است از collar استفاده نشود.

روش های تثبيت نخاع در صحنه حادثه:
1- بيمار دچار تروما در حالت نشسته روی صندلی داخل اتومبيل و تنفس و گردش خون مناسب:
الف ـ ابتدا کولار گردنی را برای بيمار برقرار کنيد.
ب ـ سپس تخته پشتی کوتاه يا ترجيحاً KED را برای او فيکس نماييد.
ج ـ بيمار را از داخل اتومبيل خارج و روی تخته پشتی بلند منتقل نماييد.
2- بيمار دچار تروما درحالت نشسته روی صندلی داخل اتومبيل ولی در وضعيت بحرانی از نظر علايم حياتی يا در معرض خطر آتش‌سوزی، انفجار و... :
الف ـ سريع کولار گردنی را برای بيمار برقرار کنيد.
ب ـ بيمار را از اتومبيل خارج و روی زمين قرار دهيد.
ج ـ با روش غلتاندن (log roll) او را روی تخته پشتی بلند منتقل کنيد.
3- اگر بيمار درحال راه رفتن است ولی از درد گردن شکايت دارد درحالت ايستاده، پس از نصب کولار، تخته پشتی بلند را در پشت او قرار داده او را به آن ببنديد و سپس با تخته پشتی روی زمين بخوابانيد.
4- اگر بيمار روی زمين دراز کشيده است ابتدا کولار را برای او فيکس کنيد سپس با انجام log roll تخته پشتی بلند آماده را زير او بلغزانيد و او را بر روی تخته فيکس کنيد.

3- مراقبت تنفسی:
در موارد خطر انسداد راه هوايی و ايست قلبی، بايد سيستم EMS به سرعت و حداکثر توان وارد عمل شود. انجام انواع مانورهای راه هوايی، به کارگيری انواع air way، تهويه با ماسک و آمبوبگ، استفاده از راه‌های هوايی پيشرفته مانند LMA و Combitube و نهايتاً انتوباسيون وحتی RSI (با کمک داروهای پاراليزان) از اجزای ضروری و ثابت برنامه‌های مختلف آموزش EMS هستند. همچنين استفاده از اسپری‌های ضدآسم در دستور کار پرسنل EMS حتی در سطوح پايين آموزشی قرار دارد. تقريباً تمامی رده‌های EMS، نحوه استفاده از اپی‌نفرين در آنافيلاکسی را می‌دانند و رده‌های پارامديک به راحتی بيمار دچار کاهش هوشياری را با تجويز دکستروز، اکسيژن و نالوکسان کنترل می‌کنند. همچنين اکثر اين افراد نحوه برخورد با حمله تشنج را می‌دانند.

4- مراقبت‌های کودکان:
از آنجايی که 5 تا 10 درصد بيماران سيستم پيش بيمارستانی را کودکان تشکيل می‌دهند و از سويی خدمات مورد نياز آن‌ها با بزرگسالان متفاوت است، نياز است که دوره‌های خاص آموزشی برای برخورد با اين گروه سنی، جهت پرسنل EMS طراحی شود. شايع ترين اورژانس‌‌های اطفال عبارتند از: تروما، ديسترس تنفسی و تشنج.

انتقال بين بيمارستانی
گاه به علت شرايط خاص نياز است که بيمار از يک مرکز درمانی به مرکز ديگر انتقال يابد. اين شرايط عبارتند از: ترجيح بيمار، فقدان امکانات تشخيصی و درمانی يا نياز به سيستم‌های درمانی خاص در موارد خاص (مثلاً انتقال بيمار AMI به مراکز دارای PCI اورژانس). برای انتقال بين بيمارستانی ايمن و کم عارضه بايد علاوه بر انجام اقدامات اوليه و اورژانس و تثبيت وضعيت بيمار، پس از بررسی دقيق نسبت سود و زيان انتقال بيمار و هماهنگی کامل با خود بيمار و همراهان وی، امکانات لازم برای انتقال را فراهم نمود و پس از اخذ پذيرش از مرکز درمانی مقصد و با هماهنگی کامل پزشک مقصد، بيمار به همراه تيم درمانی مشخص و دستورات لازم در حين انتقال و همچنين خلاصه‌ای از اقدامات انجام شده، به مرکز ديگر منتقل شود. به مجموع اقدامات فوق به‌طور خلاصه لفظ EMTALA اطلاق می‌شود.
(Emergency Treatment and Active Labor Act)
                                               تهيه و تنظيم : دکتر محمد افضلی مقدم

 



نظرات شما عزیزان:

نام :
آدرس ایمیل:
وب سایت/بلاگ :
متن پیام:
:) :( ;) :D
;)) :X :? :P
:* =(( :O };-
:B /:) =DD :S
-) :-(( :-| :-))
نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه:





نوشته شده در شنبه 23 / 10 / 1393برچسب:مراقبت های پیش بیمارستانی,مراقبت های درمانی پیش بیمارستانی,کار اورژانس,,
ساعت 13:54 توسط خوشمرام حامد| |

Power By: LoxBlog.Com